0. Wciąż ma się mało lat, a już się tyle przeżyło

Z ulgą oddaję w Wasze ręce Grzesia. To najbardziej uparty bohater, z jakim miałam do czynienia. Potwór w ludzkiej skórze. Nie macie pojęcia, ile razy wymusił zmianę scenariusza i ile zakrętów poprowadził w przeciwnym kierunku.  Miał być kontuzjowany, a będzie brykał jak młoda kózka... Nie pałamy do siebie zbytnią sympatią...

Chyba oczekiwałam po tym czegoś więcej. Wyszło, jak wyszło... Jeśli nie przypadnie Wam do gustu, poczekajcie chwilę, Matt już się pisze. Matteo będzie nieco zbliżony klimatem do układu czy niedotykalnych.

Jedynka będzie w środę, a co później - nie wiem... Co tydzień? Dwa w tygodniu? Częściej nie ma chyba sensu. 

Komentujcie, pliiisss. Chociaż smętne "dzień dobry" poproszę. I krytykę. Dużo krytyki. 

To by było na tyle, teraz usiądę w kącie i pomilczę.
Oto Grześ. 

Znów wrócił wściekły...

Czuła to zanim otworzył drzwi i wszedł do małego, zagraconego sprzętem wędkarskim przedpokoju. Przerażona chciała schować się gdzieś, ale było już za późno. Kuchnia była tak niefortunnie usytuowana, że musiałaby przejść obok niego... W myślach przeklinała siebie za pomysł przyrządzenia jego ulubionych pierogów z mięsem. Głupia łudziła się, że to coś zmieni, a teraz tkwi z wałkiem w połowie pracy, podczas, gdy on już wrócił. Zły. I głodny... Skuliła się gdy usłyszała, że potknął się o coś. A więc także pijany... Na wszelki wypadek schowała nóż i wałek do szuflady. Lepiej nie zostawiać na wierzchu niczego, co mógłby użyć przeciwko niej. Wielokrotnie przekonała się boleśnie, że lepiej przestrzegać tej zasady. 

Był coraz bliżej...